Het is me ontelbaar vaak overkomen dat ik aan mensen uit andere landen van Europa moest uitleggen wat er anders is aan onze snackbarren. Of wat kroketten zijn. Of frikandellen. Of allerlei rare kaasvariaties. Op YouTube zijn geestige en confronterende filmpjes te zien waarin toeristen de Nederlandse keuken belachelijk maken om het gebrek aan smaak, overmatige frituren en doorkoken.
Kun je het gebrek aan cultuur omarmen als cultuur? Is onze Nederlandse soberheid, doorgeschemerd calvinisme en gebrek aan tolerantie niet gewoon cultuur? Is cultuur altijd iets waar je per se trots op bent of moet zijn?In een gemiddeld museum is die echte, hedendaagse Nederlandse cultuur niet te zien.
Ik besloot de Nederlandse cultuur vanuit een positieve motivatie vast te leggen: Ik hoop dat mijn schilderijen een herkenbaar beeld neerzetten waar de Nederlander zich in herkent. Schilderijen die gaan over dingen die mensen kennen, in plaats van het gepolijst verleden in musea. Terug naar wat er overblijft als we niet stelen of cultureel toe-eigenen. Terug naar patat.
Er zijn veel patatzaken in Dordrecht en iedere inwoner heeft zo diens eigen favoriet. De Nederlandse snackbar is authentieke Hollandse cultuur die ik vast wilde leggen met dezelfde snelheid als het voedsel dat er geserveerd wordt.
